nief schoene

Na de relaxtijd in Hua Hinn, terug tijd voor wat aktie, ik plande omvia en naastde Burmagrens naar Chiang Mai te rijden. In vier of vijf dagen moest dit zeker lukken, dus!! Ik vertrok met de zon in mijn rug( een fijn gevoel), maar na een half uurtje bollen zag ik het al donkerder worden. De eerste druppels vielen, en ik was al op zoek naar een schuilplaats, maar ik had geluk, het stopte met druppelen, maar de donkere wolken bleven boven me hangen ( net of ze me trachte te volgen) Na twee uurtjes bollen ( 150 km) was het tijd om te tanken, et tijdens het tanken braken de hemelsluizen open, het regende , en regende, en het water kon geen weg meer op, de straten kwamen al snel blank te staan, maar gelukkig stond ik en mijn motor droog, maar stilaan zag ik het waterpeil dichter en dichter naar de verhoogde vloer van het tankstation komen. En vanaf het moment dat het water trachte om de verhoogde vloer te overspoelen stopte het gelukkig met regenen, oef !! Een half uur heb ik nog gewacht en was de rijbaan terug in staat om verder te rijden. tijdens de fikse regenbui kreeg ik al terug goesting om naar het zonnige Hua Hin te rijden.

De rest van de dag is droog gebleven, en kon ik verder tot in Nakhon Sawan, daar had ik mijn eerste stop gepland, en kon ik op zoek naar een slaapplaats. de volgende dag was het de bedoeling om tot in Mae Sot te geraken (300 km). In men hotel wist men mij te vertellen dat het tot in Mae Sot de banen goed te berijden zijn , maar verder durfde ze geen voorspellingen te doen omdat de banen daar flink getroffen waren van de wateroverlast van het vorige jaar. Ik heb de kaarten nog eens bekeken, en als ik mijn plan zou doorzetten, is er geen andere optie om vanuit Mae Sot tot in Mae Sariang te geraken, er is maar een weg in die richting, anders is het meer dan 4OO km terug rijden. Ik heb eventjes nagedacht( als ik langer moet nadenken beginnen mijn hersenen pijn te doen :-) ) en besliste om het avontuur te gemoet te gaan, en even later ben ik vertrokken richting Mae Sot. En al bij al viel de staat van de banen goed mee, hier en daar moest je een korte strook over kiezel , maar het lukte vrijwel zeer goed, en een goede 4 uurtjes later was ik op de plaats van bestemming. Meteen had ik een hotel gevonden, en ben ik op zoek gegaan naar voedsel, en vond een restaurant met westers voedsel. Na de maaltijd, een stuk varkensvlees met paddestoelen en een fel gepeperde saus en een soort van gebakken aardappeltjes, en als desert, watermeloen en stukjes ananas, en voeg daar nog een grote pint bier, en ik was weer im ( vol).

Na het eten heb ik een gesprek gehad met de baas ( een zweed die hier al meer dan 10 jaar leefde) kwam ik te weten dat het peil van de rivier meer dan 2 meter hoger staat dan de zelfde tijd vorig jaar, en dat er mensen zijn die het overwegen om nu al de stad te verlaten, al denkend van de miserie van verleden jaar.Teven heb ik enkele foto's gezien van vorig jaar, en de plaats waar ik nu zat stond het water meer dan een meter hoog in het huis, en dreven tafels en stoelen in het rond( een leguber zicht), ja je zou voor minder vertrekken he!! Tevens had ik ook gevraagd naar de weg naar Mae Sariang, en de eigenaar vertelde me dat ze met man en macht aan het werken zijn aan de baan en dat de ergste stukken al zijn weggewerkt, en dat het met de motor doenbaar was, en dat gaf me hoop voor de volgende dag

. Na een nodige goede nachtrust ben ik vertrokken , en had mijn benzinetank gevuld want ik wist dat er onderweg geen enkele meer was, ik had extra water en een pak koekjes voorzien , ik was klaar voor de rit, en ben omstreeks 9 uur vertrokken voor de rit van een 250 km.

Er was een mooie blauwe lucht en het zag er naar uit dat het de eerste uren zou droog blijven, en dat was ook zo. En je merkte de eerste 5O km dat er stevig aan de weg was gewerkt, en dat gaf me hoop. En even later begon het, ik moest de bergen over, en op sommige plaatsen was het zo steil dat ik in tweede versnelling moest blijven rijden, en dan weer dat draaien en keren( ne mens zou er zeeziek van worden) , maar het lukte aardig, en twee uurtjes verder had ik al 120 km gedaan en was het tijd voor een stop. En tidens die stop zag ik dat er verschillende auto's van de andere richting kwamen, dus als die er door geraken moet het mij ook lukken he!! En ik vertrok terug en meteen had ik een heel nieuwe baan ter mijne beschikking, mooie paslegegde nieuwe asfalt, een droom om over te rijden. Maar die droom duurde maar een 20 km, en toen kwam ik op kiezel terecht, en mits wat minder snelheid was dit ook bereidbaar, onderweg was er op plaatsen maar een smal spoor dat te gebruiken was. Regelmatig moest ik stoppen voor de auto' die uit de andere richting kwamen, en dat gaf me moed.

En dan werd het slechter en slechter, regelmatig moest ik door het slijk en hier en daar over wegen die overspoeld werder door het wassende water dat van de bergen kwam.En dan weer plots een mooie nieuwe strook asfalt, en ik dacht het ergste gehad te hebben en ik kraaide al victorie, yep yep!! Maar ik kraaide te snel, het mooie liedje duurde niet lang, en wat ik toen zag maakte me niet gelukkig, de autos die in de zelfde richting reden als ik keerden bijna allemaal terug. Even verder zag ik waarom, door de vele regen was er weer een stuk weg weggespoeld, met gevolg dat er een smal spoor te berijden was, en het voor normale auto's niet te doen was, de auto's met 4x4 aandrijving konden er door.

Ik dacht er aan om terug te keren, maar een wegenwerker deed teken dat het met de motor geen probleem was, en ik ben er aan begonnen, en het lukte, moeilijk op verschillende plaatsen maar ik gebruikte men ervaring van de wegen in Laos, al was dit het ergste stuk tot nu toe. Het grote probleem was er steeds als ge een tegenlinger tegen kwam, en meestal was er maar 1 goed spoor, en de auto's weigerde om ook maar een meter op zei te gaan, dus zat er voor mij niets anders op dan me aan te passen, en moest ik door het diepe slijk, al schuivend van lings naar rechts, mijn schoenen en mijn enkels leken net of ik bruine laarzen aanhad, maar dat was niet zo. Ook zag je soms dat de mensen in de auto er zin in hadden dat ze mij door het slijk konden sturen, en ze lachte me toe met een brede smaile. ( en ik vervloekte de lachende gezichten) Een dik uur heb ik geploeterd en geploeterd, en dan plots had je een betere rijbaan die overging in nieuw asfalt, oef dacht je dan, en je wist dat deze strook ook weer niet lang ging duren. En het was zo, van de nieuwe baan kwam je weer op de oude asfalt waar er op vele plaatsen stukken zijn weggespoeld, en deze zijn op gevuld met steen kiezel en zand. Op de meeste plaatsen was het zand ook weer weggspoeld, zodat er diepe gaten zijn ontstaan, en je steeds op je hoede moest zijn dat je niet in zo een gat terechtkwam.

Maar ik heb geluk gehad, en heb de slechte staat van de baan overwonnen zonder schade,( dacht ik )al deden bij aankomst mijn scheenbeen en schouder terug pijn.En als ge dan In Mae Sariang aankomt is het net of je de wereld hebt overwonnen , en dat gaf me een zalig gevoel. Op de weg naad de stad stonden er vele mensen klaar met een emmer en spons die voor een prikje je wagen of motor wilden proper maken, ze lieten je stoppen en je stond nog niet stil of ze begonnen al te poetsen, en dat wilde ik niet tot ik iemand met een hogedrukreiniger zag staan.Ik vroeg of ikde hogedrukreiniger zelf mocht gebruiken, de man vertond me niet, maar toenik hem 50 batt gaf, gaf hij gewillig de spuitlans af en kon ik beginnen met alles proper te maken.

In het centrum van de stad heb ik hetzelfde guesthouse genomen als 4 maanden terug, en de mensen herkende me meteen en vonden het een eer dat ik weer terug kwam, maar toen ik hen vertelde dat ik maar 1 nacht zou blijven keken ze een beetje sip, maarja zo gaat het he!!

De volgende dag zette ik mijn zegetocht verder tot Chiang Mai( 200 km) om daar weer van wat relaxen en te genieten na de inspanningen van de vorige dagen. Ook hier waren ze blij om me terug te zien. De eerste avond heb ik alle kennissen gaan groeten, en het bier vloeide rijkelijk, met een fikse kater de volgende morgen tot gevolg.

Eenmaal die kater verwerkt, ben ik naar de honda dealer gegaan om nief schoenen( banden) voor mijn motor te bestellen, na 25000 km is het beste er af. Ik probeerde de zelfde te bestellen, maar dat leek niet mogelijk, dus zat er niets ander op dan de Metzler te nemen die voorhanden waren in Bangkok, en ik twee dagen zou moeten wachten tot ze in Chiang Mai zouden zijn.

De volgende dagen heb ik stilletjes genoten van de rust overdag en de sfeervolle avonden. Dan was het tijd voor de bandenwissel, s'morgens mijn motor weggedaan, die ik s'avond terug mocht komen op halen. Toen ik mijn motor ging afhalen en wou betalen, vertelke de mekanieker dat hij ondekt had dat er een rollager in de stuurkolom stuk was en wel eens voor problemen zou kunnen zorgen, ik geloofde de man eerst niet omdat ik niets opmerkelijks ondervonden had, dat schroefde de man de kolom los en zag ik de scheur in de rollager, hij vertelde me dat er de eerstkilomers niets zou kunnen gebeuren maar als de rollager verder zou scheuren het een kostelijke grap zou kunnen worden .Dus liet ik een andere rollager bestellen en moest ik noodgewongen langer in Chiang Mai blijven, niet dat ik er tegen op zag om langer te blijven, maar mijne portemonee ziet er wel tegenop :-( Bandenwissel en plaatsen van de nieuwe rollager 13000 batt. Maar toen ik mijn motor ging ophalen liet de mekanieker me de oude rollager ziet, en deze zag er verschrikkelijk uit, en ik denk dat ik geluk gehad heb dat men dit ontdekt heeft.

Drie dagen later ben ik vertrokken, ik weet niet goed waar naar toe, ik wou eerst naar Nan, maar daar staat de stad onder water,( gelukkig op tv gezien) dus ben ik richting Bangkok gereden en na een rit van 350 km gestopt in Phitsanulok. Tijdens een wandeling door de stad had ik het gevoel hier al eerder geweest te zijn, en s'avonds viel mijn frang, jaja ik ben hier destijds nog geweest samen met Jan (Alias Jam Jam.) Dit is de plaats van de vliegende groenten, en de te eten insekten. Ik ben van plan hier twee nachten te blijven en dan zien we wel.

ja mensen, het kan keren en draaien, en moet me aanpassen aan het regenseizoen, want nu begint het water op vele plaatsen parten te spelen.

groetjes aan allen Mari OOOO !!!

Chris, Vickie, en Britt, ne gelukkige verjaardag he, geniet er van Tjup tjup