mens, mens toch!!

Na een paar dagen op den dool te zijn geweest kwam ik in Pontian, een klein stadje langs de kust, met een kleine vissershaven.Het eerste beste hotel bleek het juiste te zijn, en van op mijn kamer zag ik een soort van grote golfbreker, deze was speciaal gemaakt om het stadje te beschermen tegen een eventuele t'sunamie, maar of dat gaat helpen , heb ik toch mijn twijfels.

Ik heb het stadje verkend, er was eigenlijk niets bijzonders te zien, en na wat rijst met een stukje kip was het tijd om een afthernoon slaapje.Ondertussen was ik wakker geworden van een fikse regenbui, en toen ik buiten keek stonden de straten blank, recht voor het hotel stond mijn motor in het water van wel een vijftal cm hoog, ik meteen naar beneden en aan de receptie vroeg ik of ze geen drogere plaats hadden voor moor mijn machien, maar dat was niet mogelijk, maar hoger dan dit kan het water niet komen verzekerde ze me. En het was zo weer avond, en tijd om een tweede wandeling, tijdens die wandeling zag ik da de mensen gebruik maakt van de t'sunamiebreker om te vissen. dat beviel me wel, en al snel had ik door dat ga ik morgen ook doen.Ik heb mijn ogen goed de kost gegeven, en dacht weer da kan ik ook, ondertussen werd ik aangesproken door enkele jonge gasten die ook aan het vissen waren, en zo kwam ik veel te weten, het is vooral de katvis die ze proberen te vangen, en toen ik hun vroeg hoe ik aan het aas kon geraken, zelf uitspitten op de zandbanken vertelde ze me, maar ik had het idee om met stukjes kip te vissen( kan je kopen in de winkel), en toen ik hun dat vertelde moesten ze allen flink lachen, en ze geloofde niet in mijn kip.Ik had in Thailand iemand katvis zien vangen met kip, waarom hier dan niet he!! De drie jonge gasten nodigde me uit om morgenavond mijn kunsten te tonen, en ik stemde toe. ik ben tot half twee bij die mannen blijven zitten, en ben dan gaan slapen.Het was bijna 11 uur voor ik wakker werd, en de zon was weer paraat, de plassen van gisteren waren niet meer te zien, en mijn motor stond er nog, oef!! Ik probeerde om ergens aan een stuk brood te komen als ontbijt, maar da lukte niet , dan maar kip en rijst he!! Ondertussen had ik een supermartkt gevonden waar ik kip kon kopen, en ze bleven tot 10 uur s'avonds open, da was het he!! Die dag heb ik wat met mijn vismateriaal bezig geweest, het moet tip top in orde zijn he! wil ik mijn grote woorden van de dag te voren waar maken

Rond 9 uur S'avonds ben ik eerst nog iets gaan eten, de kippefilet gaan kopen( 4 ringit 1 euro) en ik ben een plekje gaan zoeken, net naast de plaats van die jonge gasten van gisteren, en begon te vissen, het water was nog aan het opkomen en binnen een uur zou het ideaal worden.een half uurtje later kwamen die gasten er ook aan en ze waren verwonderd, ze dachten dat ik er mee lachte gisterenavond. Ondertussen had ik mijn eerste beet gekregen,ik was te laat en had niets,dus, ze lusten kip. toen ik mijn lijn opdraaide kwam een van die gasten kijken was ik gebruikte als aas, toen hij mijn kip zag schoot hij in de lach, en riep er zijn makkers bij, en nu waren ze met zen allen aan het lachen en vertelde het nieuws al snel verder.Een kwartiertje later kreeg ik weer beet en ja!! ik had een katvisje van een 15 tal cm. De jonge gasten geloofde hun ogen niet, en keken me met open mond aan. Dan smeet ik dat katvisje terug in het water met de boodschap, ga je pa maar eens roepen :-). Even later weer beet, en ik merkte meteen dit is heel wat groter, en terwijl in mijn lijn opdraaide stonden de jonge gasten met nog grotere ogen te kijken, maar ze trokken pas ogen toen ze zagen wat voor vis ik had, een soort van paling, da hadden die gasten nog nooit gezien, ze vertelde me dat dit maar raar of zelden gebeurd, ik liet mijn stukje kippefilet zien, en het lachen was hun snel vergaan. Ondertussen was er een knaapje van een jaar of twaalf naast mij komen staan met zijn hengel, hij kon zijn ogen niet geloven toen hij de paling zag, en had er schrik van.Even later vroeg die knaap of hij een stukje kip kreeg, ik gaf hem een stukje kip, en nog geen kwartier later had hij ook een katvis gevangen, hij nam zijn vangst en liep weg. Even later kwam hij terug met zijn vader, die het verhaal van zijn zoon niet geloofde, en aan de uitleg te horen , was het de eerste keer dat de knaap een vis gevangen had. Ik heb die avond nog een katvis of acht gevangen, en was de koning van de golfbreker, ondertussen was er zeker 25 man naar mijn wonderbare vangst komen kijken. Omstreeks half twee was de kip op, ik had me reuze vermaakt. De jonge gasten vroegen me om morgenavond terug te komen, ik, bedankte, en vertelde dat ik geen tijd had. ( je moet op je hoogtepunt stoppen he!!) De paling heb ik aan de jonge snaak gegeven, en die is er de hele golfbreker mee afgelopen, en overal het verhaal gedaan( gevangen met kip)

De volgende dag heb ik mijn planning voor de volgende dagen opgemaakt, mijn machien nog eens nagezien, en da was het. S'avonds tegen 11 uur ben ik terug naar de golfbreker gegaan, en er was weer veel volk aan het vissen, en toen ik voorbij liep hoorde je de vissers fezelen over mij.Toen kwam ik weer bij die jonge gasten, en wonder bij wonder ze waren ook met kip aan het vissen, en kregen wel beet maar kregen de vis niet gevangen. Ik rade hun aan om een kleinere haak te gebruiken, en ja, even later hadden ze de vis beet.

De volgende morgen ben ik naar Johor Bahru vertrokken, een 200 km, en ik had mijn GPS anders ingesteld, niet meer de snelste maar de korste weg aan te geven.Ik moest nu over kleine smalle banen, en van dorpje naar dorpje, ondertussen nog eens een fikse regenbui. En opeens kwam ik op een zanderige weg, de GPS leide me langs daar dus zal het wel juist zijn zekers, ik bekeek de gegevens nog eens na ,en na een 10 km moest ik rechtsaf, dus dat kon. Ik heb die weg gevolgd, ze waren deze aan het heraanleggen, en met momenten wees de gps aan dat ik zeker 100 meter naast de oorspronkelijke baan zat.En het ging van kwaad naar erger, het zand was slijk geworden en met momenten zakte mijn voorwiel zeker 10cm in het slijk.In de verte reed er een vrachrwagen voor mij uit, dus moet het doenbaar zijn he !! Ik kwam snel achter die vrachtwagen te zitten en zo kon ik in het spoor van de vrachtwagen blijven. Na een half uurtje moest ik rechtsaf en kwam weer op verharde asfaltbanen. Na veel draaien en keren kwam ik in Johor Bahru aan, dit is de stad die Maleisié en Singapore verbind met een brug. Ik ben twee dagen ter plaatse geweest, en ben dan na Singapore vertrokken. Lang heb ik moeten zoeken om de juiste weg naar de brug te vinden, mijn GPS kende deze wegen niet, en toen ik nog eens goedkoop ging banken vertelde ze me dat ik de pijlen met Woodlands moest volgen, zo gezegt zo gedaan, en ik was op de brug, en kwam terug aan land, en daar was het eerste checkpoint. Men liet me stoppen en vertelde me dat ik langs loket 59 moest. ik stopte aan het loket en moest al stilstaand op mijn motor mijn reispas afgeven, er werd een stempel in geslagen, ik kreeg een papier mee dat ik even verder moest invullen. Ik vertrok en er haperde iets, ik probeerde weer en toen zag ik het, ik bleef met mijn linkerbagagerek achter een kastje hangen. Dat kastje bleek later een badgelezer te zijn, en was nu wat uit den haak getrokken, de man aan het loket rade me aan om mijn motor opzij te zetten en te wachten. Ondertussen was ik dat kastje gaan bekijken en da stond flink uit de haak, godver d--mme, hoe kon dit nu gebeuren. Er kwam een man naar me toe die me om mijn verhaal vroeg, en daarna enkele foto's nam van de schade die ik veroorzaakt had. Ondertussen ware er twee zwaar bewapende agenten naar me toe gekomen en die me meteen wouden meenemen.De man die er eerst was verhinderde dit, en stuurde de mannen terug, oef!!Er is een hele rimram van papieren ingevuld, en dan was er het probleem met de verzekering, ik heb een verzekering voor Maleisié, maar nog niet voor Singapore, en eigenlijk was ik nog steeds langs de Maleisié kant, ik was nog niet door de controle van Singapore.Na een tweetal uurtjes papierwerk mocht ik verder,in kwam aan de Singapore douane, en die stuurde me meteen terug, ik had niet het vereiste papier (ATA)en mocht het land niet in, en moest terug keren.

Na veel vijven en zessen, mocht ik terug naar Maleisié, ik ben nog maar pas op de brug of ik kreeg weer een fikse regenbui( was dat de straf van ???) Ik was binnen de kortste keren natter dan nat.Ik ben nog een 40 tal km verder gereden tot in Kotta Tinghi, en heb daar overnacht en mijn spullen laten drogen. De volgende dag ben ik langs de kust op zoek gegaan naar de plaats waar ik tot rust zou kunnen komen. Ik heb die dag 200 km langs de kustlijn gereden, Misschien wel in 15 dorpjes gestopt en op zoek gegaan naar een hotel, en niet gevonden, jawel op een plaats vroegen ze 300 ringit = 75 euro voor een kamertje, maar das te veel voor mijn ,da kan mijne bruine niet trekken.

En zo ben ik dan tenslotte terecht gekomen in Kuantan, een stad met 50 000 inwoners. daar waren er hotels genoeg maar ze hadden ook allen zijn prijs, en voor 90 ringit had ik iets gevonden. Daar kreeg ik de problemen men mijn notebook( da verhaal ken je)

S'avonds ga ik op zoek om iets te eten, en wie loop ik daar tegen het lijf, Thijs en Liesbeth, de twee fietsende belgen, hoe is da toch mogelijk he!! We hebben samen iets gaan eten en drinken ,wat verhalen verteld, en het was zo laat. Na een goede knuffel hebben we afscheid genomen en zijn nu vrijwel zeker dat we elkaar niet meer gaan tegenkomen, Ik vertrek terug richting Thailand en zij fietsen morgen naar Singapore en dan van daaruit naar Borneo, en dan tot Australié.

Twee dagen ben ik in Kuantan gebleven, en heb dan weer lans de kust op zoek gegaan naar dat ene mooie geschikte plekje waar ik eens kan genieten van de stilte en het strand, waar bik kan vissen, entwee mooie vrouwen die met een groot palmblad me koeling geven en regelmatig me opfrissen met een ijskoud biertje( het is bij die droom gebleven)

Ik ben verschillende keren gestopt en niets gevonden tot in Kota Barhu, hier blijf ik twee dagen, en dan vertrek ik normaal naar Tak Bai( thailand)

Ja mensen , ge moet flexibel zijn ge ziet het, ge kunt wel plannen, maar je weet he t pas zeker de moment zelf.

Ik ,ben nog steeds optimist en weet zeker, ik kom wel op mijn pootjes terecht;

jaja, mens mens toch, groetjes uit Maleisié , Kota Bahru,,, mario ***