En we houden het kalm!!

De volgende dagen in Pakse had ik nodig om te bekomen, en heb ik het rustig gehouden. Na de grote brand ben ik nog verschillende keren gaan kijken, en telkens ik daar aan kwam werd ik stil, als je de verwoesting zag, en al de emotie rondom de plaats des omheils, ja ja ne mens zou voor minder stil worden.En dan plots was er gejuich, tussen de hoop asse en het puin had een familie hun kluis terug gevonden, en ze was nog in goede staat zo te zien, je zag wel sporen van de brand, maar je kon nog zeer goed zien dat het een kluis was geweest, en nu maar hopen dat de inhoud nog in goede staat is. Ook zijn er ondertussen terug kleine brandjes ontstaan door de smeulende resten, maar er was nog steeds een brandweerwagen ter plaatse , zodat er meteen kon ingegrepen worden. Voor de rest is het hoofdstuk BRAND voor me afgesloten hier.!!

Ik ben nog een toer gaan maken met mijn machien, waar naar toe wist ik niet , ik volgde de banen maar en we zouden het wel zien. Zo was ik in oostelijke richting aan het rijden, en ik zie een richtingaanwijzer staan, met daarop een plaatsnaam en 36 km. Ik dacht dat ga ik doen, en ik er naar toe. De omgeving was heuvelig, en de banen waren van asfalt, al moet je wel steeds oppassen voor plots overstekende dieren. De koeien steken de baan zeer kalm over en die zie meestal al van ver, maar de loslopende geiten, das wat anders, die lopen kris kras over de baan heen en terug, en die zijn niet te voorspellen.

Hier en daar had je kleine dorpjes, en die huisjes staan pal tegen de baan, soms zo dicht dat je op de baan staat als je het huisje buiten komt, dus daar moet je ook oppassen. Na een klein uurtje kwam ik in een groter dorp aan, en daar was veel volk op de straat, overal stonden er vrachtwagens geparkeerd, en ze waren er ook aan de baan aan het werken, en ik dacht die vrachtwagen zullen niet door mogen tijdens de werken, en ik reed stilaan door al het volk, en plots stond er een houten paal op de weg , en aan die paal was een touw gebonden dat over de rijweg lag. Ik rij verder, een paar honderd meter, en dan zie ik een bord staan met daarop Welkom in Thailand. En toen viel mijne frang, ik was zonder het te weten de grens over gereden, ik was dat moment in Thailand. Ik was de grens over en der was geen mens dat zich daar druk over maakte, hoe kan dat? Ik ben stilletjes terug gedraaid en even later was ik weer in Laos.

Vrijdag morgen ben ik naar Savannakhet gereden een 250 km in noordelijke richting, en dat ging ook weer vlot,en na een goede vier uurtjes was ik ter plaatse. Ik wist nog waar ik verleden jaar er geslapen had, en daar hadden ze een kamer voor mij, dit keer geen zicht op de mekong, maar het was er heel rustig, zodat ik steeds goed geslapen heb. Savannakhet is de plaats van het verhaal van verleden jaar, alaboe, alaboe, weet je nog. Hier heb ik twee nachten verbleven en weer verder gereden. Nu ben ik in Tha Khaek, hier ben ik ook van plan om 2 nachten te blijven , en dan trek ik voor vier of vijf dagen het binnenland in, En naar het schijnt is er de natuur zeer mooi met vele mooie grotten en watervallen, ik ben eens benieuwd.

Zo zie je, ik heb het rustig gehouden, en als er niet veel te beleven valt, valt er ook niet veel te schrijven he!! Maar ik geniet van iedere dag met volle teugen.

En nu de echte natuur in, en de rest lees je volgende keer wel..

Groetjes Mario,

Ps, weet je, ik heb ondertussen al 11000 km gedaan, da lijkt niet veel he!! maar toch!!