99, 100,

Ja, in Svay Rieng was er niet veel te beleven, daarom ga ik ook niet veel vertellen over de tweede dag die vooral bedoeld was om tot rust te komen, en dat is gelukt ook. De dag daarop zette ik mijn weg verder naar de provintie Prey Veng, met een gelijknamige hoofdstad, en een 55000 inwoners. De 90 km verliepen vlekkeloos en na een twee uurtjes was ik al ter plaatse, en op het eerste zicht te zien was het een stadje zoals te voren, een grote drukke centrale markt, waar men ook weer alles kon kopen, van voedsel ,kledij( aleen kleine maten),werktuigen, brommers, fietsen, gsm's, noem maar op, ze hadden het wel ergens.

Via mijn boek wist ik dat er twee hotels in vermeld stonden die de moeite waard waren en betaalbaar. Op de markt heb ik getracht enkele mensen aan te spreken en te vragen waar die hotels waren, maar niemand verstond me, of wou me verstaan, de mensen hier waren nogal schuchter. Dan ben ik gaan rond toeren, en na lang zoeken had ik een van de hotels gevonden. Daar aan de receptie sprak men geen woord engels, en men gebaarde me om even plaats te nemen en te wachten. Ik zat nog geen halve minuut of ik had al een met ijs gekoelde thee voor me staan, ik had wel dorst ook en genoot met volle teugen van de ijsthee. Even later kwam er een vrouw naar me toe gelopen, en al hijgend vroeg ze waar me met kon helpen.

Ik heb twee kamers gezien en heb nr 18 genomen een grote kamer met een groot terras, waaaw!! Tijdens het uitpakken van mijn spullen, werd ik iets gewaar in mijn onderbuik, ik moest maken dat ik op het wc zat, de details zal ik je besparen, maar dat wc was de ganse dag mijn beste vriend, ik kon mijn vriend niet missen. Even later wist ik het, ik had nooit van die thee mogen drinken, mijn eigen fout. Awel ik ben niet meer van mijn kamer geweest tot 10 uur s'avonds, en toen voelde ik me wat beter.

Toen ik beneden aan de receptie kwam verbaasde het me dat alles donker was, er stond een soort van plooibed naast de receptie waarop iemand te slapen lag, wa is me dat hier allemaal?? En toen ik buiten ging trok ik pas echt grote ogen, mijn motor, mijn motor was weg, ik heb twee keer, nee drie keer gekeken geen motor meer te zien!! De man die lag te slapen stond ondertussen naast mij, en nam me bij de schouder, en brubbelde iets van motorbike, motorbike, en trok me mee, en opende een deur, en wat zag ik, mijne motseklet hadden ze binnen in de huiskamer gezet, de man probeerde te verklaren dat hij daar zeer veilig was. Ik was gerust gesteld. Ik ben de stad ingelopen op zoek naar iets koud te drinken, en na een 5 tal minuten heb ik een blikje Coca cola kunnen kopen, en wat smaakte dat zeg, oef da deed deugd. Ik had mijn blikje nog niet half of ik werd het weer gewaar, waar is mijne vriend waar is mijne vriend?? Ik men met gesloten gatskaken naar mijn kamer gegaan , en het was weer van datte. De hele nacht ben ik ziek geweest.

Slecht en zeer weinig geslapen, maar ik voelde me iets beter, ben ik iets gaan eten, rijst met wat gekookte groenten. En ik voelde me beter, en ik probeerde een wandeling te maken, proberen zeg ik !!Nog geen 5 minuten later, was het weer van datte, de pijn in mijn onderbuik, en ik haaste me naar de kamer. Even later heb ik de eerste medicijnen genomen, en dat had ik eerder moeten doen. Na de middag voelde ik me beter, en heb een ritje met de motor gedaan langs de oevers van de rivier. Overal werd ik aangekeken of ik was een buitenaards wezen, er waren zelfs kinderen die al wenend naar hun moeders liepen. Ja nen oervlaming op nen motseklet hadden ze hier nog nooit gezien, ik zou er misschien ook schrik van krijgen moest ik er zo ene tegenkomen. Aree!! Ik voelde me beter, maar aan eten durfde ik niet denken.Ik heb terug een cola gedronken en die is erin gebleven, oef. Later dacht ik, dag 99 en 100, zo snel mogelijk vergeten.

De morgend daarop ben ik weer vertrokken naar een andere provintiehoofdstad, Kompong Cham, 50 000 inwoners en ligt aan de mekong. De weg was berijdbaar, en na een twee uurtjes was ik ter plaatse, en wat me meteen opviel was de enorme brug hoog boven de mekong, Met een mooi zicht op de stad en de zeer brede oevers van de mekong, ik kreeg bijna de tranen in mijn ogen zo schoon ( het moet niet altijd zijn van op de wc te zitten ). Ik heb weer lang moeten zoeken naar een geschikte kamer, het was hier vrij duur, 15 dollar voor een nacht in een gewoon kleine kamer, maar ik heb wel zicht op de oevers van de mekong. Ik ben van plan om hier twee of drie dagen te blijven, en dan zien we wel weer.

Toen ik aan mijn motor aan het prutsen was, werd ik aangesproken door twee duitsers, die hier in Cambodia een motor hadden gehuurd voor twee weken, en ze vroegen of ik tijd had om met hun even te spreken? Natuurlijk heb ik tijd, en ik pochte ermee dat ik nog meer dan 11 maanden de tijd had, de duitsers geloofde hun oren niet. Ik ben nog samen met die mannen iets gaan eten en drinken, wat verhalen uitgewisseld, en het was zo weer bedtijd.

Slecht geslapen maar toch vroeg opgestaan , en na het ochtendritueel ben ik aan dit schrijven begonnen, en nu ben ik van plan op mijn motor te springen en een toer gaan doen, het leven kan toch schoon zijn he!!

Groetjes uit het mooie Kompong Cham , mario de oervlaming!!