Nu weet ik het!!

Het was weer snel vertrekkenstijd, ik had zo goed als niet geslapen, een verkoudheid speelde parten. Kortom ik had hoofdpijn, mijn stem was weg,mijn neus druppelde water als een lekkende kraan, het was niet ideaal om te vertrekken, maar ik zou . En hup , ik weg, het ging me wel niet af, maar het moet. Van zodra ik Siem Reap te goei uit was had ik al spijt van men vertrek.En na een 170 km ben ik in Kam Pong Thom gestopt en besliste om hier een slaapplaats te zoeken en mijn ziekte te verwerken en dan verder te rijden .Het eerste het beste hotel was het juiste, en na enkele medikamenten ben ik in bed gekropen.Omstreeks 5 uur werd ik voor het eerst wakker, en voelde me beter, aree, ik zou zeggen voor 60%.Ik zag op de kamer een papier waarop te lezen was laundry in 24 uur terug op de kamer.En niets vermoedend bracht ik mijn vuile was naar de receptie, en na het afgeven realiseerde ik me verdorie nu moet ik nog een dag langer blijven!! en dat was niet de bedoeling. Hoe dom van me. Ik heb die extra dag gebruikt om beter uit te zieken, ik was al veel beter maar mijn stem was nog altijd weg; Ik ben daar naar een apotheek gestapt, en ik moest eigenlijk niet veel zeggen of men begreep mij, men gaf me een flesje met een soort bittere siroop en dat moest ik meteen uitdrinken, vooruit dan maar, slik slik.Ik was nog steeds in de apotheek, ik had het flesje nog maar juist leeg of de dame in kwestie nam me het flesje meteen terug af, en voor ik het besefde was het flesje al uitgespoeld en wachte het op een volgende klant. Wie weet , wat heefd er al allemaal in da flesje gezeten, bha . De rest van de dag nog wat geslapen en wat rond gelopen in de stofferige straatjes.

Ik ben de volgende dag terug vertrokken, de baas kwam me uitwuiven en verklaarde me denk eraan, des te korter bij Phnom Peng hoe gevaarlijker en gekker de chauffeurs, ik lachte de woorden weg met, het zijn hier allemaal gekke bestuurders, en ben vertrokken. Phnong Penh was nog een 170 lm verder, dus ik dacht 2 uurtjes en een half rijden, das te doen he. De eerste 20 km gingen vlekkeloos, mooie banen niet veel verkeer, en ik dacht toen, binnen 2 uurtjes ben ik ter plaatse!! Ha ha, da dacht ik, toen begon het met geweldig slechte wegen overal was men hier aan het wegdek aan het werken, met momenten reed ik over zand wegen waar hier en daar stukken beton uistaken, het was een elende en een en al stof .Op een gegeven moment dacht ik dat ik vooraan en achteraan platte banden had, ik vreesde het ergste, amaai de ellende is begonnen. Toen ik stopte zag ik dat mijn banden nog goed hard stonden, en dat er niets aan de hand was, het was gewoon de weg, diewas of is zo slecht dat er gewoon niet normaal op te rijden was, en wetende dat ik maar 20 km per uur reed.Nu besefde ik waarom ik deze moto had gekocht, moest ik dit met mijn vorige BMW gedaan hebben, zou ik allang tegen de grond gelegen hebben denk ik. Na een uurje ploeteren, was er tijd voor een eerste stop Ik had 48 km op de teller, en wetende dat de eerste 20 km mooie banen waren. Ik stopte aan een benzinestation, toen ik na een drankje ging plassen en tijdens het wassen van mijn handen in de spiegel keek, schrok ik enorm!! Hoe zag ik eruit,,Mijn gezicht had de kleur van een donkere Thai, juist de plaats van mijn bril was nog herkenbaar, oei oei , moet ge niet weten wat ik heb binnen gedaan. Ik probeerde me goed te wassen, en even later ben ik verder vertrokken. En weer had ik een stuk goede weg, en dan zag ik in de verte een stofgordijn, een soort rode gloed over de baan die werd voortbewogen door een zacht wind in mijn richting. Eenmaal dat ik in de stofwolk zat moest ik weer stapvoets rijden; Men had hier de baan ook open liggen en volgekapt met een soort van stofferige fijn gesteente. Dus zog ik nu zo rood als een bloedende indiaan.

De weg werd ook weer beter, en ik kon weer rijden tegen 70 per uur. En des te korter ik bij Phnom Penh kwam des te meer verkeer, en ik moest denken aan de woorden van de man deze morgend, hoe korter bij de stad des te gekker de bestuurders, en het was waar ook.Je had soms tien ogen nodig om alles gezien te hebben , en dan nog kwam je ogen te kort. Aree,ik ben ter plaatse geraakt , meer dan 3 uur later dan voorzien, maar ik heb het overleefd. Het eerst dat ik moest doen was , me wassen, ik zag er weer niet uit. Na een wasbeurtje in een plaatselijk cafe, ben ik op zoek gegaan naar een hotel of zoiets. En wat was hier loos zeg? de prijzen zijn hier bijna het dubbel van verleden jaar, waar ik verledenjaar 15 dollar moest betalen vroegen ze nu 25, en in de kamers van 15 dollar zou ik mijn hond nog niet laten overnachten. Ik heb een kamer moeten nemen van 22 dollar( na overleg en 3 nachten blijven), en dan krijg je s'morgens wat te eten. Na een grondige schrobwerk van mezelf en mijn jas en helm was het etenstijd. Na het eten tijd voor een wandeling, na de wandeling tijd voor enkele biertjes, na de biertjes was het slaaptijd, en van slapen kwam er weer niets in huis, mijn kamer lag net naast een disco, en die disco opende vandaag net zijn deuren, dus een hels kabaal tot 2 uur s'nachts.

Dus na een korte slaap, zit ik nu met mijn pctje op een terras van het hotel , mijn eten hier stelde ook niet veel voor, maar de koffie was drinkbaar, dus!! Straks is het wandeltijd , en voor de rest, zal de tijd het weluitwijzen.

Ja ja twee maanden heb ik me afgevraagd, waarom ben ik niet met mijn BMW naar hier gekomen, alle wegen zijn hier goed, maar NU weet ik het, het was een goede beslissing!!

Groetjes van een bijna herstelde, zwarte rode en blanke mario